ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΛΥΠΗ

Αυτός ο κόμπος στο λαιμό

σαγηνευτής ονείρων

θρηνεί λειωμένα λείψανα

από φτερά του Ικάρου

χτυπώντας με μαστίγιο

την έγκλειστή μου ανάσα

Αυτή η σύναξη των γερασμένων σου ανοχών

στην άνυδρης ψυχής μου τη χοάνη

μ' αποκαϊδια στέφει αρχέγονων δαφνών

αφίλιωτες με το ευτελές παλιές μου δοξασίες

Λυσιτελής η κάθοδος στην κόλαση που οδεύω

σε σιδερόφραχτο του Ηφαίστου μέσα ατέρμονα κοχλία

μαρτυρικής ταπείνωσης στωική μετοικεσία

σε τόπους άσηπτους, λιτούς,

μοναχικούς της λύπης

Θέλει ψυχή συγνώμη να ζητήσεις κι εσύ ψυχή δεν έχεις ...

Χωλαίνει η χλεύη σου καλπάζοντας αναίτια

στο φαύλο κύκλο της αδιέξοδα σπρωγμένη

από φοβίες λεκτικές και ξόρκια από βιβλία

από τεχνάσματα του νου και βέβηλες υπόνοιες

Θέλει ψυχή στη γλύκα της αγάπης να ενδώσεις κι εσύ ψυχή δεν έχεις ...

Αυτά τα ευρήματα, του άλγους μου που ορίζεις

γεφύρια που δεχτήκανε

σπονδές πρωτομαστόρων

αφανισμένα, άψυχα της τέφρας μου σημάδια

ρήγμα γεννούν στα ύφαλα

της προτομής του Εγώ σου

Θέλει ψυχή τον εαυτό σου να υποτάξεις κι εσύ ψυχή δεν έχεις ...

Ζήτα μου λάσπη απ' το πλευρό μου να σου δώσω!

                        Γιώργος Ατματζίδης

ΝΑΥΑΓΙΟ

Ελάφρυνε η βαρειά κληρονοµιά µας

απ' τους ατζέντηδες κι από τους µεταπράτες

αγύρτες λόγιοι σκυλεύουν το κορµί της

σε λαµπερά σαλόνια υποκριτές

και λιβανίζουν το βαρύ της λόγο

καθώς

αγέλες βγαίνουν οι ζωές οι πεινασµένες

άοπλες, µόνες σώµα και ψυχή

σα διαβατάρικα πουλιά οι κολασµένες

τροφή για να 'βρουν και νερό να ξεδιψάσουν

και µια ζεστή γωνιά

τα πονεµένα τα κορµιά να ξαποστάσουν

Αυτή η αλήθεια η ζωντανή του κόσµου η µισή

σα φιλοδώρηµα υποκριτικό, θαµµένη

µε λόγια άσαρκα

και µε κρυφές του νου θωπείες

δεν πολεµιέται.

Στα µάτια πρέπει να κοιτάς τον πόνο

και να µετράς τη βία των ανθρώπων την κρυµµένη

και να πονάς

Αυτή η ενήλικη του κόσµου αλήθεια

καθώς χαρούµενα τραγούδια ηχούν στ' αυτιά µου

κόµπο ς βαρύς µου στέκει στο λαιµό

κι αναζητώ την παιδική µου ασυλία

να µη χαλάσω τέτοιες µέρες τη γιορτή

καθώς ενήλικας κι εγώ

την κεφαλή µου κλίνω απλά και κλαίω

για όλης της γης τους κολασµένους.-

Γιώργος Ατµατζίδης

ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΑΚΙ

Μέσα στις αφίσες και τα φέιγ βολάν
σε βροχή από λέξεις και μηνύματα

Σε φωτογραφίζω σαν μικρή αυλή
που από τη μνήμη βγαίνει μου την παιδική

Σαν παραμυθάκι που με νανουρίζει
ο βαθύς σου λόγος και με ταξιδεύει
σ' ό,τι αγαπούσα, ό,τι αγαπώ
κάθε που βραδιάζει και σ' αναζητώ

Σαν ψιλή βροχούλα φθινοπωρινή
πέφτεις κι η καρδιά μου διψασμένη γη

Μεθυσμένη αγάπη σε λευκό κρασί
να 'χεις να θυμάσαι τούτη τη στιγμή

Σαν παραμυθάκι που με νανουρίζει
ο βαθύς σου λόγος και με ταξιδεύει
σ' ό,τι αγαπούσα, ό,τι αγαπώ 
κάθε που βραδιάζει και σ' αναζητώ.

Στίχοι - Μουσική : Γιώργος Ατματζίδης
Τραγούδι : Εύα Ατματζίδου

Ενορχήστρωση - Παραγωγή : Εύα Ατματζίδου
Σκίτσο : Άννυ Νικητάκη

Έπαιξαν οι μουσικοί : 

Γεωργία Μαρίνη : βιολί, ensemble βιολιών
Αγγέλικα Παπανικολάου : Ακορντεόν, πιάνο
Αντώνης Βουζουναράς : Κοντραμπάσο
Σωκράτης Γανιάρης : Κρουστά
Εύα Ατματζίδου : Ακουστική κιθάρα, μαντολίνο

Ηχοληψία : Θάνος Κολοκυθάς
Μίξη : Δημήτρης Ντελής, Studio 222

Ευχαριστούμε την Ελένη Καραγεώργου.

ΟΛΟΝΥΚΤΙΑ ΑΦΗΓΗΣΗ

Το  καταφύγιο της μοναξιάς μου

χάνεται στο αισθησιακό σου σύμπαν

όταν ο Αίολος του πάθους

ασθμαίνοντας τη θύελλα των σωμάτων μας

βυθίζει τον οίστρο μου

στην πυρετώδη υπέρβασή του κορμιού σου

Ο μυθοποιός Έρωτας

ανεκτίμητος

αναδύεται από μια ολονύκτια αφήγηση του ενστίκτου

αιχμηρός, απειλητικός, τολμηρός κι επίμονος

ερμηνεύοντας αλληγορικά

την ουσία της αρετής των σωμάτων

και επεκτείνοντας τα όρια της φυσικής αντοχής μας

Το επικό μέγεθος του αδηφάγου ερωτισμού σου

αυθεντικό κι απρόβλεπτο

με εθίζει

στην απόλυτη ηδονή των βρεφικών  μου εξαρτήσεων

Η εξάρτηση μου

ανεκτίμητη δίοδος προς την ελευθεριότητα

και ανάχωμα

στην επέλαση της συναισθηματικής ομοιομορφίας

Ο ιδεώδης αιφνιδιασμός της ύπαρξής σου

δυνάστης πλέον των αισθήσεών μου

συνθέτει τις αλυσίδες της ερωτικής επιμονής μου

Αγγίζω το κορμί σου κι ανασαίνω τη ζωή!

Θηλάζω επίμονα τον ψυχισμό σου

και ενσωματώνω στο είναι μου την  τελειότητά σου!

                                    Γιώργος Ατματζίδης                                                  

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

 Ο Λάμπης ήταν γύρω στα τριάντα. Μόλις που κατέβασε το πόδι από το πεζοδρόμιο στη Συγγρού, σε λάθος θέση, όταν μια μηχανή μεγάλου κυβισμού τον παρέσυρε και τον σκότωσε. Μαζί του σκοτώθηκαν και τα δυο παιδιά (ζευγάρι) που επέβαιναν στη μηχανή. Εικοσιένα και δεκαεννέα χρονών! Η κοπέλα έγκυος... Οι γονείς των παιδιών, αξιοπρεπέστατοι, σεβάστηκαν τις ζωές που χάθηκαν και δεν πήγαν ούτε στα δικαστήρια ούτε σε ασφάλειες και τέτοια. Στην κηδεία του Λάμπη είχα πολύ θυμό μέσα μου. Ένα χρόνο μετά, στο μνημόσυνό του, κοίταζα τη σύζυγό του, έναν άγγελο στην ψυχή και στο πρόσωπο, συντετριμμένη και αμίλητη. Τότε βγήκε από μέσα μου όλο αυτό: σαν λόγος και σαν μουσική. Διαβάζοντας τη θλίψη της βγήκαν τα λόγια της αυθόρμητα από μέσα μου. Κι επειδή ο Λάμπης ήταν γιοσμάς (παλικάρι) μόνο ένα ζεϊμπέκικο θα του ταίριαζε Το τελευταίο ραντεβού!

Όσο η σιωπή κρατά τη σκέψη μου δεμένη
Τόσο οι λέξεις τερματίζουν στο κενό
όσο οι εικόνες με κρατούν φυλακισμένη
Τόσο τις μέρες και τις νύχτες θα μετρώ

Θα περπατώ με βήμα αργό μέσα στο πλήθος
καθώς τα φρένα τους ουρλιάζουν σαν σειρήνες
και το τηλέφωνο μεσάνυχτα θα ακούω
να κουδουνίζει σαν ηχώ απ' το δελτίο των οχτώ.

Μα ούτε η Συγγρού κι ούτε η Αθήνα σε χωράει
κι ένα ζεϊμπέκικο σου χτίζω με τις λέξεις
Εμείς εδώ κι εσύ από κει, δεν την αντέχω τη σιωπή
περνά ο καιρός και την αγάπη πώς ν'αντέξεις

Ούτε η Συγγρού κι ούτε η Αθήνα σε χωράει
μες στο ζεϊμπέκικό μου αυτό στριφογυρίζεις
Εμείς από δω κι εσύ από κει, δεν είναι αλήθεια αυτή η γραμμή
δεν είναι αλήθεια αυτή η γραμμή που μας χωρίζει.

Ανάβουν φώτα και μαζεύονται οι φίλοι 
σκόρπιες κουβέντες από κάποιους συγγενείς
Βήμα μετέωρο ο χορός που τελειώνει
στο βουητό μιας πόλης καθημερινής

Και δεν ακούς και δε μιλάς και δε μιλιέσαι
καθώς την άσφαλτο η μορφή σου ζωγραφίζει
Μα με τον άνεμο η ευχή κι η προσευχή μου
να μη με στήσεις σου ζητούν στο τελευταίο ραντεβού

Μα ούτε η Συγγρού κι ούτε η Αθήνα σε χωράει
κι ένα ζεϊμπέκικο σου χτίζω με τις λέξεις
Εμείς εδώ κι εσύ από κει, δεν την αντέχω τη σιωπή
περνά ο καιρός και την αγάπη πώς ν'αντέξεις

Ούτε η Συγγρού κι ούτε η Αθήνα σε χωράει
μες στο ζεϊμπέκικό μου αυτό στριφογυρίζεις
Εμείς από δω κι εσύ από κει, δεν είναι αλήθεια αυτή η γραμμή
δεν είναι αλήθεια αυτή η γραμμή που μας χωρίζει.

Στίχοι - Μουσική : Ατματζίδης Γιώργος
Τραγούδι : Λαμπρινή Καρακώστα

Ενορχήστρωση - Παραγωγή : Ατματζίδου Εύα
Σκίτσο : Άννυ Νικητάκη

Έπαιξαν οι μουσικοί: 

Γεωργία Μαρίνη : βιολί
Αντώνης Βουζουναράς : κοντραμπάσο
Σωκράτης Γανιάρης : κρουστά
Ατματζίδου Εύα : Ακουστική και κλασική κιθάρα, μπουζούκι, μαντολίνο, φωνητικά, ντέφι

Ηχοληψία : Θάνος Κολοκυθάς
Μίξη : Δημήτρης Ντελής , Studio 222

Ευχαριστούμε την Ελένη Καραγεώργου.

ΟΥΤΟΠΙΑ

          

Η θαλπωρή των ματιών σου

εικαστική προσέγγιση της σαγήνης μου

υπνώτισε τη δυσπιστία του σαρκασμού

αναστέλλοντας

τα όρια της Διονυσιακής μου ελευθεριότητας

Το ακάνθινο στεφάνι της μοναξιάς μου

τα κρίματά μου εξόρισε στον αβέβαιο χειμώνα του

καθώς τα χείλη σμίξανε

στην πιο γλυκεία συγκομιδή της ουτοπίας

Πύρωσε ο ορίζοντας του απομεσήμερου

την ώρα που η καυτή σου ανάσα

κυλούσε μέσα μου,

πολύτιμη σταγόνα νερού

στα χείλη του οδοιπόρου

Ο ακόρεστος έρωτας

δραματικά αυθεντικός

φώτισε το ατρύγητο κορμί

σε μια πρωτογενή αφύπνιση του ανεξιχνίαστου

Πλασμένοι από χώμα και πάθος

αμίαντοι και άσπιλοι πρωτόπλαστοι

στην αφετηρία της μυστικής έλξης,

εισπνέουμε ο ένας του άλλου την ανάσα

διαστέλλοντας τα όρια της επίγνωσής μας

Η ανάσα σου έγινε ανάσα μου

ιλιγγιώδης, εξαντλητική, πυρέσσουσα μίξη,

χαοτική απώλεια του μέτρου

στην επικίνδυνη μεθόριο της αυτογνωσίας

Δεν υπάρχουν σκιές πλέον,

υπάρχει μόνο φως...

Το δικό σου φως...

                              Γιώργος Ατματζίδης

ΕΚΣΤΑΣΗ

Έγειρες αργά

και τα βλέφαρά σου κρύψαν

τ’ ασπρογάλαζο κόσμημα των ματιών σου

Πέρασες στο χώρο του ονείρου

στροβιλίζοντας το μύθο της έκστασης

αινιγματικά και παθιασμένα

Απόκαμες

καθώς οι ακραίες απαιτήσεις σου

έσβησαν

στην κορύφωση του συντριπτικού σου πάθους

κατρακυλώντας τη χυμώδη ζωή σου

στην οργιαστική ελευθερία του κορμιού

Ζευγαρώσαν οι εικόνες μας

κι εγώ υποταγμένος

περιφέρω την εμμονή μου

στις πτυχές του γυμνού κορμιού σου

αποζητώντας την αιώνια δύναμη

να συνεχίσω τη λατρεία του ειδώλου σου

Στους ώμους σου

κανένα σημάδι παραχώρησης

Έγειρα στο μπράτσο μου

την παιδαγωγική ομορφιά σου

κι ήρεμος πια-χωρίς αγωνίες

σφάλισα των βλεφάρων μου

το πορφυρό βελούδο

Είσαι δική μου...

                        Γιώργος Ατματζίδης