Πέρασμα
Εκεί που καβαντζάρουμε τον κάβο,
Σηματωρός στα δεξιά,
της μοναξιάς των στεριανών
που ψάχνουν για ταξίδια,
ίδιας με το άλγος των ναυτών
που ψάχνουν για στεριά.
Στη σιγουράντζα της ρότας
Αυτός,
μα τα πάθη δεν ξέρουν από φάρους.
Ορμάνε στο αγνωστο
κι ούτε μπροστά στα ρίφια,
oύτε στις μπουκαδούρες,
παίρνουν ανάποδα οι προπέλες.
Ακίνητος ταξιδευτής πάνω στο βράχο,
τις νύχτες τραγουδάει τον επιθανάτιο των χαμένων ναυτικών
τις μέρες γίνεται κοχύλι λευκό,
π’ αστράφτει των νεφών τις ανταύγειες.
Ο υποκριτής!
Κι αν τώρα πια οι τσιμινιέρες των καραβιων,
μαύρο καπνό δε βγάζουν,
να τον ξεγελάσουν δε μπορούν.
Ξέρει αυτός από ταξίδια.
Οι δρόμοι της θάλασσας,
ξέρει αυτός.
Είναι κι η μοναξιά.
Είναι και τα δάκρυα στα ύφαλα των καραβιών.
Είναι κι οι σιωπές που ταξιδεύουν με τα μποφώρ.
Είναι κι οι θλίψεις οι δεμένες στους κάβους.
Κι ας λένε τα τραγούδια
για μαγικά ταξίδια,
παραδεισένιους τόπους
και λάγνα κορμιά.
Είναι κι πόνος βλέπεις της καρδιάς.
Αυτός της νοσταλγίας
για τους αγαπημένους!
Οι δρόμοι της θάλασσας,
ξέρει αυτός.
Είναι κι οι αυτόχειρες
που βλέπουν φάρους λιμανιών
μα δεν έδεσαν ποτέ σε ντόκο,
γιατι δεν τους έκατσε η ζώη όπως την ήθελαν.
Κι ας φαντάζουν όλα αθώα κι όμορφα,
στο φώς της μέρας,
για τους τουρίστες και για τους ζωγράφους.
Γιώργος Ατματζίδης
