ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΛΥΠΗ

Αυτός ο κόμπος στο λαιμό

σαγηνευτής ονείρων

θρηνεί λειωμένα λείψανα

από φτερά του Ικάρου

χτυπώντας με μαστίγιο

την έγκλειστή μου ανάσα

Αυτή η σύναξη των γερασμένων σου ανοχών

στην άνυδρης ψυχής μου τη χοάνη

μ' αποκαϊδια στέφει αρχέγονων δαφνών

αφίλιωτες με το ευτελές παλιές μου δοξασίες

Λυσιτελής η κάθοδος στην κόλαση που οδεύω

σε σιδερόφραχτο του Ηφαίστου μέσα ατέρμονα κοχλία

μαρτυρικής ταπείνωσης στωική μετοικεσία

σε τόπους άσηπτους, λιτούς,

μοναχικούς της λύπης

Θέλει ψυχή συγνώμη να ζητήσεις κι εσύ ψυχή δεν έχεις ...

Χωλαίνει η χλεύη σου καλπάζοντας αναίτια

στο φαύλο κύκλο της αδιέξοδα σπρωγμένη

από φοβίες λεκτικές και ξόρκια από βιβλία

από τεχνάσματα του νου και βέβηλες υπόνοιες

Θέλει ψυχή στη γλύκα της αγάπης να ενδώσεις κι εσύ ψυχή δεν έχεις ...

Αυτά τα ευρήματα, του άλγους μου που ορίζεις

γεφύρια που δεχτήκανε

σπονδές πρωτομαστόρων

αφανισμένα, άψυχα της τέφρας μου σημάδια

ρήγμα γεννούν στα ύφαλα

της προτομής του Εγώ σου

Θέλει ψυχή τον εαυτό σου να υποτάξεις κι εσύ ψυχή δεν έχεις ...

Ζήτα μου λάσπη απ' το πλευρό μου να σου δώσω!

                        Γιώργος Ατματζίδης