ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

 Ο Λάμπης ήταν γύρω στα τριάντα. Μόλις που κατέβασε το πόδι από το πεζοδρόμιο στη Συγγρού, σε λάθος θέση, όταν μια μηχανή μεγάλου κυβισμού τον παρέσυρε και τον σκότωσε. Μαζί του σκοτώθηκαν και τα δυο παιδιά (ζευγάρι) που επέβαιναν στη μηχανή. Εικοσιένα και δεκαεννέα χρονών! Η κοπέλα έγκυος... Οι γονείς των παιδιών, αξιοπρεπέστατοι, σεβάστηκαν τις ζωές που χάθηκαν και δεν πήγαν ούτε στα δικαστήρια ούτε σε ασφάλειες και τέτοια. Στην κηδεία του Λάμπη είχα πολύ θυμό μέσα μου. Ένα χρόνο μετά, στο μνημόσυνό του, κοίταζα τη σύζυγό του, έναν άγγελο στην ψυχή και στο πρόσωπο, συντετριμμένη και αμίλητη. Τότε βγήκε από μέσα μου όλο αυτό: σαν λόγος και σαν μουσική. Διαβάζοντας τη θλίψη της βγήκαν τα λόγια της αυθόρμητα από μέσα μου. Κι επειδή ο Λάμπης ήταν γιοσμάς (παλικάρι) μόνο ένα ζεϊμπέκικο θα του ταίριαζε Το τελευταίο ραντεβού!

Όσο η σιωπή κρατά τη σκέψη μου δεμένη
Τόσο οι λέξεις τερματίζουν στο κενό
όσο οι εικόνες με κρατούν φυλακισμένη
Τόσο τις μέρες και τις νύχτες θα μετρώ

Θα περπατώ με βήμα αργό μέσα στο πλήθος
καθώς τα φρένα τους ουρλιάζουν σαν σειρήνες
και το τηλέφωνο μεσάνυχτα θα ακούω
να κουδουνίζει σαν ηχώ απ' το δελτίο των οχτώ.

Μα ούτε η Συγγρού κι ούτε η Αθήνα σε χωράει
κι ένα ζεϊμπέκικο σου χτίζω με τις λέξεις
Εμείς εδώ κι εσύ από κει, δεν την αντέχω τη σιωπή
περνά ο καιρός και την αγάπη πώς ν'αντέξεις

Ούτε η Συγγρού κι ούτε η Αθήνα σε χωράει
μες στο ζεϊμπέκικό μου αυτό στριφογυρίζεις
Εμείς από δω κι εσύ από κει, δεν είναι αλήθεια αυτή η γραμμή
δεν είναι αλήθεια αυτή η γραμμή που μας χωρίζει.

Ανάβουν φώτα και μαζεύονται οι φίλοι 
σκόρπιες κουβέντες από κάποιους συγγενείς
Βήμα μετέωρο ο χορός που τελειώνει
στο βουητό μιας πόλης καθημερινής

Και δεν ακούς και δε μιλάς και δε μιλιέσαι
καθώς την άσφαλτο η μορφή σου ζωγραφίζει
Μα με τον άνεμο η ευχή κι η προσευχή μου
να μη με στήσεις σου ζητούν στο τελευταίο ραντεβού

Μα ούτε η Συγγρού κι ούτε η Αθήνα σε χωράει
κι ένα ζεϊμπέκικο σου χτίζω με τις λέξεις
Εμείς εδώ κι εσύ από κει, δεν την αντέχω τη σιωπή
περνά ο καιρός και την αγάπη πώς ν'αντέξεις

Ούτε η Συγγρού κι ούτε η Αθήνα σε χωράει
μες στο ζεϊμπέκικό μου αυτό στριφογυρίζεις
Εμείς από δω κι εσύ από κει, δεν είναι αλήθεια αυτή η γραμμή
δεν είναι αλήθεια αυτή η γραμμή που μας χωρίζει.

Στίχοι - Μουσική : Ατματζίδης Γιώργος
Τραγούδι : Λαμπρινή Καρακώστα

Ενορχήστρωση - Παραγωγή : Ατματζίδου Εύα
Σκίτσο : Άννυ Νικητάκη

Έπαιξαν οι μουσικοί: 

Γεωργία Μαρίνη : βιολί
Αντώνης Βουζουναράς : κοντραμπάσο
Σωκράτης Γανιάρης : κρουστά
Ατματζίδου Εύα : Ακουστική και κλασική κιθάρα, μπουζούκι, μαντολίνο, φωνητικά, ντέφι

Ηχοληψία : Θάνος Κολοκυθάς
Μίξη : Δημήτρης Ντελής , Studio 222

Ευχαριστούμε την Ελένη Καραγεώργου.