'Αγκυρες
Μπηγμένες οι άγκυρες
Σα νύχια γαντζωμένα στο μηδέν
Κι εσύ να φύγεις θέλεις για ταξίδια
Εδώ στη ράδα είν’ το μηδέν
κι θάλασσα το άπειρο
Τεντωμένα τα βίντσια ένα γύρο
Άδικα περιμένεις τον ήχο του βαρούλκου
Η ελπίδα δε βιράρει πιά
Σιωπά ο μαρκόνις
Εδώ είναι οι αλυσίδες της ζωής
Κι η θάλασσα τις τρώει
Κιαλάρεις κάπου-καπου τους ορίζοντες
Χτυπάς με μαστοριά το ματσακόνι
Αργεί ο καιρός
Τ’ ανεμολόγια άπρακτα αναμένουν
Η θάλασσα είναι άνεμος κι ανοιχτωσιά
Κοιτάς τα ψαροπούλια
Άδικη που ‘ναι η ζωή
Νάχες φτερά να πέταγες για ΄κει
Κανείς δε σε περιμένει σ’ αυτή τη στεριά
Κι οι φίλοι δέσανε σ’ άλλα λιμάνια
Στον ορίζοντα το φέγγος
Όλα μοιάζουν ακίνητα
και τ’ όνειρο αργεί να σαλπάρει
Βάρδα λοστρόμε να φουντάρω
Θα πάω κολυμπώντας.-
Γιώργος
Ατματζίδης
