Ομολογία

 Όλα έχουν ειπωθεί!

Εκτός από κάτι ψυθίρους που δεν ακούστηκαν, 

κάτι σιωπές που μιλούσαν

και κάτι "σ' αγαπώ" σε βλέμματα διαμπερή!

Πέρασμα

Πέρασμα

Εκεί που καβαντζάρουμε τον κάβο,

Σηματωρός στα δεξιά,

της μοναξιάς των στεριανών

που ψάχνουν για ταξίδια,

ίδιας με το άλγος των ναυτών

που ψάχνουν για στεριά.

Στη σιγουράντζα της ρότας

Αυτός,

μα τα πάθη δεν ξέρουν από φάρους.

Ορμάνε στο αγνωστο

κι ούτε μπροστά στα ρίφια,

oύτε στις μπουκαδούρες,

παίρνουν ανάποδα οι προπέλες.

Ακίνητος ταξιδευτής πάνω στο βράχο,

τις νύχτες τραγουδάει τον επιθανάτιο των χαμένων ναυτικών

τις μέρες γίνεται κοχύλι λευκό,

π’ αστράφτει των νεφών τις ανταύγειες.

Ο υποκριτής!

Κι αν τώρα πια οι τσιμινιέρες των καραβιων,

μαύρο καπνό δε βγάζουν,

να τον ξεγελάσουν δε μπορούν.

Ξέρει αυτός από ταξίδια.

Οι δρόμοι της θάλασσας,

ξέρει αυτός.

Είναι κι η μοναξιά.

Είναι και τα δάκρυα στα ύφαλα των καραβιών.

Είναι κι οι σιωπές που ταξιδεύουν με τα μποφώρ.

Είναι κι οι θλίψεις οι δεμένες στους κάβους.

Κι ας λένε τα τραγούδια

για μαγικά ταξίδια,

παραδεισένιους τόπους

και λάγνα κορμιά.

Είναι κι πόνος βλέπεις της καρδιάς.

Αυτός της νοσταλγίας

για τους αγαπημένους!

Οι δρόμοι της θάλασσας,

ξέρει αυτός.

Είναι κι οι αυτόχειρες

που βλέπουν φάρους λιμανιών

μα δεν έδεσαν ποτέ σε ντόκο,

γιατι δεν τους έκατσε η ζώη όπως την ήθελαν.

Κι ας φαντάζουν όλα αθώα κι όμορφα,

στο φώς της μέρας,

για τους τουρίστες και για τους ζωγράφους.

Γιώργος Ατματζίδης

΄Αγκυρες

'Αγκυρες

Μπηγμένες οι άγκυρες

Σα νύχια γαντζωμένα στο μηδέν

Κι εσύ να φύγεις θέλεις για ταξίδια

Εδώ  στη ράδα είν’ το μηδέν

κι θάλασσα το άπειρο

Τεντωμένα  τα βίντσια ένα γύρο

Άδικα περιμένεις τον ήχο του βαρούλκου

Η ελπίδα δε  βιράρει πιά

Σιωπά ο μαρκόνις

Εδώ είναι οι αλυσίδες  της ζωής

Κι η θάλασσα τις τρώει

Κιαλάρεις  κάπου-καπου τους ορίζοντες

Χτυπάς με μαστοριά το ματσακόνι

Αργεί ο καιρός

Τ’ ανεμολόγια άπρακτα αναμένουν

Η θάλασσα είναι άνεμος  κι ανοιχτωσιά

Κοιτάς τα ψαροπούλια

Άδικη που ‘ναι η ζωή

Νάχες φτερά να πέταγες για ΄κει

Κανείς δε σε περιμένει σ’ αυτή τη στεριά

Κι οι φίλοι δέσανε σ’ άλλα λιμάνια

Στον ορίζοντα το φέγγος

Όλα μοιάζουν ακίνητα

και τ’ όνειρο αργεί να σαλπάρει

Βάρδα λοστρόμε να φουντάρω

Θα πάω κολυμπώντας.-

                        Γιώργος Ατματζίδης

ΑΝΕΣΠΕΡΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Η θερμή της προσευχής σου αύρα

Θρόϊσμα στον ακίνητο χρόνο μου

Σ’ εύθραυστη φιάλη ταξιδεύει

Την αναχωρητική σου αγωνία

Διψασμένος ο λυγμός σου

Ξεχύνεται βίαια από τη ρωγμή της ψυχής σου

Λυτρωτικός Θεός της τραγωδίας

Να προλάβει

Την εκατόμβη των τρυφερών ονείρων σου

Αγεφύρωτη η επιμονή σου

Στο διαυγές άγγιγμα του νού

Αναζητά το αμετάκλητα ιδανικό

Σε μυστικά ταξίδια

Ενός ανέσπερου Έρωτα

Στων ιερών σου το άβατο

Σαν κερί λειώνει ανεξέλεγκτα ο πόθος

Κι ο αγνοούμενος καρπός της αποπλάνησης

Γεύεται το συμβολισμό των σωμάτων.

Βυθισμένη στη διαίσθηση

Η ηλεκτρισμένη φωνή σου

Πάλλει τα μυστικά ρεύματα της ψυχής μου

Εξάπτοντας τη λαθραία πνευματική συνεύρεση

Εκεί θα με βρεις!

Πλοηγό στους πειρασμούς σου…

Προσκυνητή στον ιερό σου χώρο…

Φωτιά στη στάχτη του παλιού σου Έρωτα…

Προφητεία στο αύριο της λύτρωσής σου…

Εκεί θα με βρείς!

Στην πρώτη ύλη της Δημιουργίας…

                        Γιώργος Ατματζίδης

ΕΡΩΤΙΚΟ ΠΡΟΠΛΑΣΜΑ

Στην παραλία με τ’ αφρισμένα κύματα

εκεί που εξορίζουν τους ποιητές

βρήκα τη φαντασία μου

και τις ισόβιες εμμονές μου.

Το ρίγος του ερωτικού λυγμού

και τη νοσταλγία της αιχμαλωσίας

Εκεί

στην παραλία με τ’ αφρισμένα κύματα

εξόρισα τη δέσμευσή μου

στην αγοραία ευτέλεια της συμβατικότητας

και την αποτυχία μου να μετουσιωθώ

σε κρυστάλλινη εικόνα ενός τετράστιχου

Ο ορός της ζωής-της ζωής μου

τρέχει πλέον σταγόνα-σταγόνα

στις φλέβες της ερωτικής μου ανομίας

Η αυτοεύνοια κι ο σαρκασμός μου

όρισαν το τεκμήριο

της συντριβής και της σωτηρίας μου:

ένα φιλί στο στόμα!

Τώρα πια

στις ενοχές της πρώτης μου εφηβείας

προσθέτω κι εσένα

αχαλίνωτη φαντασίωση του αιώνιου έρωτα

προσθέτω κι εσένα

κανιβαλική μου επιθυμία...

                              Γιώργος Ατματζίδης

Ο ΠΗΓΑΣΟΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΟΥ

Εκεί που κυλάει η γραμμή της ασφάλτου

στο πυρωμένο μεσημέρι των χιλιομέτρων μου

σε νοιώθω στη σκέψη μου απρόοπτα

αναβάτη στον Πήγασο των ονείρων μου

Εκεί, στο μεγάλο δρόμο με τις λεύκες

και τη μυρωδιά απ’ τ’ αγριόχορτα του βάλτου

σε νοιώθω τυλιγμένη στο κορμί μου

να γέρνεις μαζί μου στις επικίνδυνες στροφές

Εκεί στα σκόρπια βράχια του Βερμίου

τα κρεμασμένα στις πλαγιές του

σαν τ’ οξυγόνο π’ ανασαίνω απ’ τα έλατα

σε νοιώθω μέσα μου αιχμάλωτη

Εκεί, στη μεγάλη ευθεία των αποφάσεων

με τον άνεμο να μου κόβει την ανάσα

προκαλώ το θάνατο με τα γκάζια τέρμα

γελώντας που μου είπες «Σ’ αγαπώ»

                        με λυμένα τα φρένα...

                                    Γιώργος Ατματζίδης

Άννα

Μοναχική!

Ζυγίζει  με τη σιωπή

σαν το άρωμα της ανθισμένης ρίγανης

που απλώνεται ως το χέρι  που θα την κόψει

και θα γευτεί τα πάθη της

μέχρι να παραλύσουν οι αισθήσεις

                  Γιώργος Ατματζίδης

Γιούλα

Πάντα μου άρεσε

Το παράφορο

Το ανεξέλεγκτο σμίξιμο

Αυτό το στάδιο της προετοιμασίας

του αναμενόμενου

αφαιρούσε κάτι από τη μαγεία

του απροσδόκητου…

                               Γιώργος Ατματζίδης

Χριστίνα

Κανείς πια δε νοιάζεται

Για τα πολύτιμα άλμπουμ με τις φωτογραφίες

Ποιος έχει χρόνο για το παρελθόν;

Ίσα που προλαβαίνουν

Να δουν τις στιγμές του παρόντος…

                                   Γιώργος Ατματζίδης

Στοχαστική Βουλιμία

Θα σ’ ονομάσω εκχύλισμα ηδονής

Θα σκορπίσω χίλιες πυρπολημένες λέξεις

Εκεί που πέφτει το βλέμμα σου

Να λαμπαδιάσεις συλλαβίζοντας τον Έρωτα

Θ’ αντέξω χίλιες αγρυπνίες

Σκάβοντας σ’ ατέλειωτες σιωπές ν ‘ ανακαλύψω

Τις θαμμένες ακολασίες της σκέψης σου

Θα σηκώσω χίλια κύματα πελώρια

Να ξεπλύνουν τα θαμπά κι ανεξιχνίαστα μυστικά σου

Και να νοτίσει ο νους σου από τους βέβηλους στοχασμούς

Θα ελευθερώσω χίλιους αδέσποτους ανέμους

Να σε παρασύρουν στη γλύκα της ανομίας

Για να υποτάξω με θωπείες το ανυπότακτο κορμί σου

Θα συγκλίνω πάνω σου χίλια ηδονικά βλέμματα

Αδίστακτα, ακατέργαστα, ασυγκράτητα

Να γκρεμίσω τα ξεθωριασμένα τείχη της σεμνότητάς σου

Και χωρίς αντίσταση, χωρίς αιδώ

Να μου παραδοθείς.

Θα σαγηνέψω χίλιες ξεστρατισμένες ηδονές

Να χυθεί ο πυρετός μου στο αίμα σου

Και να μεθύσω, αδέσποτο αγρίμι, από την ψυχή σου

Θα σ’ ονομάσω εκχύλισμα ηδονής

Και θα σε πιώ-άσπρο πάτο-μονομιάς

Τραχύς κι αναχαίτιστος στρατηλάτης που απόκαμε

Απροσδόκητα ηττημένος

Πάνω στο γυμνό, ανοιξιάτικο, ανθισμένο λιβάδι σου.

                              Γιώργος Ατματζίδης